Чорнае неба ў чарнюткім вакне,
Быццам бы прорва ў чарнюткай сьцяне.
Дрэвы на вуліцы ў цемры шумяць,
Быццам у неба вароны ляцяць
З могілак чорных, дзе Нехта ажыў
І на магілах старыя крыжы
Чорнаю фарбай фарбуе адзін,
Чорны, нібыта забіты мурын.
Доўга фарбуе і кліча цябе
Марш Мендэльсона сыграць на трубе,
Той, што валяецца тут пад кустом,
Быццам бы бомж пад пахілым крыжом.
Зь ціхай малітвай ідзеш да вакна,
Як алькаголік да пляшкі віна,
І разьбіваеш рукою вакно,
Капае кроў на зямлю, як віно,
Чорнае, быццам бы неба ў вакне,
Быццам бы прорва ў чарнюткай сьцяне...
|
|
